Mechanizmy wirulencji paciorkowców beta-hemolizujących

Abstract

Paciorkowce to grupa gram dodatnich bakterii, o wysokim stopniu zróżnicowania. Przy podziale zwykle bierze się pod uwagę rodzaj hemolizy oraz typ występującego na ich powierzchni grupowego wielocukru (lub określonych kwasów lipotejchojowych) oznaczanego jako grupa A, B, C, itd., niemalże do końca alfabetu. Do klasyfikacji paciorkowców często stosuje się również podział na grupy filogenetyczne (ang. divisions). Wyróżniane są: grupa ropotwórcza (ang. pyogenic), grupa anginosus, zwana również „milleri”, grupa mitis/oralis, grupa salivarius i grupa bovis. Paciorkowce beta-hemolizujące wchodzą w skład grupy ropotwórczej i częściowo grupy anginosus, natomiast pozostałe grupy określane są często zbiorczo jako paciorkowce zieleniące (viridans) ze względu na występowanie niepełnej hemolizy typu alfa. Wśród paciorkowców wyróżnia się szereg patogennych gatunków powodujących choroby u ludzi i zwierząt, a u co najmniej kilku gatunków zaobserwowano poszerzenie zakresu gospodarza – od zwierząt – do ludzi. W ciągu ostatnich czterech dekad badań nad paciorkowcami chorobotwórczymi, zidentyfikowano cały szereg czynników wirulencji odpowiedzialnych za ich niezwykłą plastyczność i dynamikę powodowanych infekcji.